Soms is het gewoon heel eenzaam als je voorop loopt

Op zaterdag rijden we door Utrecht met een groep mensen die een bepaalde verbinding hebben met de bus. Ik kom die ochtend uit Zeist en ontmoet de bus op het station. Tot het bericht komt dat de bus stilstaat met pech. De uitlaat is onder de bus uit gevallen en er moet een spoedreparatie worden uitgevoerd. Als ik het hoor, dan raak ik niet in paniek, zoek nog even een warm plekje op en weet 100% zeker dat het euvel verholpen zal worden en we niet veel later weer door kunnen rijden. Dat is ook zo!

Eenmaal in de bus krijg ik natuurlijk in geuren en kleuren het verhaal te horen. Over hoe er direct een team ontstond dat het probleem ging oplossen. De een deelde koekjes uit aan de auto’s die achter de bus stil kwamen te staan, de ander ging het verkeer in goede banen leiden, weer een ander dook onder de bus en de volgende ging staaldraad halen om de uitlaat weer vast te zetten. En natuurlijk pakte Tim de mogelijkheid om alles op beeld vast te leggen.

Ik geniet in stilte van de verhalen. Elke keer in de bus overweldigt het me. Alle dromen en verhalen, de bijzondere mensen die bij elkaar zijn. Het geeft me een gevoel van dankbaarheid dat ik hier bij mag zijn. Dat ik onderdeel ben van een team van mensen die hun nek uit durven steken. En dat komt ook wel naar boven deze dag. We zijn allemaal bezig om dingen te realiseren die anders zijn, die spannend zijn, die niet direct geld opleveren, maar we staan allemaal 100% voor onze droom. En dat betekent dat het heerlijk is om je te omringen met mensen die ook durven dromen en durven delen. Dat je kwetsbaar mag zijn, omdat je niet helemaal weet waar het naartoe gaat. Dat je je mag uiten omdat je het even niet meer ziet zitten en dat mensen met je mee willen denken en je willen verbinden met anderen die ook dromen hebben.

Als we van de Amsterdamsestraatweg doorrijden naar de Graadt van Roggenweg spreek ik met Raymond, de kapper die je vandaag vraagt te betalen met een verhaal. Een prachtidee en het past allemaal in de bus. In het gesprek dat we hebben zegt hij ineens: “Waarom lopen we niet allemaal meer in lendendoekjes over de hei, waarom hebben we zo’n complexe wereld voor onszelf gecreëerd?” Het is een thema dat me niet loslaat de uren daarna als ik het eten voorbereid voor het diner ‘s avonds, want ja, waarom doen we zo moeilijk en is het leven zo complex geworden?

‘s Avonds ontmoeten de dromers elkaar die een VIP-sessie hebben geboekt. Een avond met echte crowdfunders in de bus. We eten gekleurde soepjes van bieten en pastinaak, geroosterde paprikaatjes met een dressing van munt en koriander, felgekleurde kaasfondue met groenten en brood en als dessert een spicy chocoladetaart. Een heerlijke maaltijd, maar vooral gekleurd weer door de mooie gesprekken en de verbinding door de gesprekken. We delen wat ons heeft geraakt vandaag, wat ons verwondert en waar we naar op zoek zijn. Veel te snel is de avond weer voorbij en trekt iedereen weer huiswaarts, gevuld met mooie dromen en vol van liefde dat er weer zulke mooie verbindingen zijn ontstaan.

Ik ben blij, heb na jaren weer een goede vriendin gezien en voel de liefde en verbinding nog sterker voor de dromen die ik zelf heb.