Iedereen heeft dromen

Het is vrijdagmiddag als we weer in de bus stappen, eind november, het zonnetje schijnt, het is koud en in de bus heerst een heerlijke opgewonden sfeer. Samen met Dennis, Doesjka, Tim, Cas, Ronald en Helmie vertrekken we naar een bejaardenhuis in Overvecht. Een plek waar ik niet zo vaak kom, dus ik ben opgetogen en een beetje gespannen. Niet wetend waar ik terecht zal komen en hoe ik er op zal reageren.

Als we aankomen bij het bejaardenhuis worden we meteen enthousiast ontvangen en binnen 2 minuten hebben we de eerste dromers te pakken. Medewerkers van het bejaardenhuis die dromen hebben om betere plekken te vinden voor ouderen èn jongeren die geen eigen fijne plek hebben om elkaar te ontmoeten. Die dromen blikken we meteen in, voor we naar het activiteiten-uurtje gaan waar de bewoners van het huis zich verzamelen. Ook hier zijn genoeg dromen te vinden. De mengelmoes aan mensen maakt het een interessante combinatie van dromen, de jongeren dromen ervan om op reis te gaan, de ouderen om nog eens een keer met een hond buiten te wandelen of nog een keer terug te gaan naar hun geboortedorp.

Helmie deelt haar droom, over hoe zij het voor elkaar kreeg binnen korte tijd een huis te realiseren waar demente ouderen niet gescheiden te hoeven worden van hun partners. Een plek waar paren samen kunnen blijven wonen, ook al is de een dement en de ander niet. Een prachtige droom die ze vorig jaar rond deze tijd uitsprak en nu al bijna heeft gerealiseerd. Ondanks alle tegenslagen en negatieve geluiden is ze blijven geloven en achter haar droom blijven staan. Helmie is net 70 geworden en laat zien dat het echt wel mogelijk is om je dromen waar te maken, hoe oud je ook bent.

En wat deed het met mij?
Een middag in het bejaardenhuis in Overvecht leerde me hoe belangrijk het is om je leven te creëren op jouw manier èn daar ook voldoende geld mee te verdienen. Zodat je als je later groot en oud en hulpbehoevend bent niet op een plek als deze terecht hoeft te komen. Nog steeds als ik de beelden voor me zie van die middag, voel ik de pijn. De inrichting van de huizen, de viezigheid en de minimale verzorging. Ik klapte dicht, voelde me niet op mijn gemak en wilde weg…

Weg uit de treurnis van Nederland, op naar mooie dromen, het echte leven, de positiviteit. Ik heb veel dromen, maar als ik er een mag uitspreken voor ons land, dan is het deze, zorg dat ouderen gelukkig oud kunnen worden. Waarom is onze maatschappij zo individualistisch geworden en stoppen we ouderen aan het eind van hun leven in een huis, waar ze slecht verzorgd worden en waar continu wordt bezuinigd? Kan dit echt niet anders? Ik heb er geen antwoord op, daar ken ik de situaties niet goed genoeg voor, toch hoop ik op betere tijden in de zorg, zodat er ruimte is om af en toe met een hond te gaan wandelen, voor een kleine portie geluk.