Ben jij ook zo graag alleen?

Ik weet niet hoe het jou deze week vergaat, maar ik heb het gevoel dat er nogal heftige energieën door de lucht bewegen die heel veel emoties met zich meebrengen. Mocht je je deze week wanhopig of ellendig hebben gevoeld en geen idee hebben waar het vandaan kwam. Weet dat je niet alleen bent. Daarom vandaag een iets persoonlijkere boodschap dan anders, maar toch een boodschap die raakt aan de wereld die we met elkaar gecreëerd hebben.

Deze week voelde ik me regelmatig alleen. Iets wat me al langer bezig houdt, is mijn behoefte aan verbinding en mijn verlangen om alleen te zijn. En dat herken ik niet alleen bij mezelf, ik zie het bij meer mensen om me heen. Het is ook niet zo gek in een wereld die zoveel van je vraagt, dan wil je gewoon af en toe even alleen zijn. Zeker als je hoog gevoelig bent.

Het is overigens niet zo dat mensen alleen maar ruimte voor zichzelf willen. Ik ontdek ook weer hoe ruimhartig mensen zijn in het delen van ruimte. Nu ik geen huis meer heb, kan ik op heel veel plekken logeren. Er staat altijd wel een bed voor me klaar en mensen stellen hun huis voor me open. Tegelijkertijd is dat ook altijd even wennen. Voor mij om in een huis te stappen waar iedereen zijn eigen plekje heeft en voor de ander om mij de ruimte te geven ook mijn eigen ding te kunnen doen.

Dus toen ik na twee weken logeren weer een plek voor mij alleen had, voelde dat als een groot cadeau. Tot ik na een week alleen zijn in een dorp waar ik niemand kende knettergek werd van de stilte. Ik werd geconfronteerd met de leegte, die ontaarde in een gevoel van onzekerheid. Ik had het gevoel dat niemand me begreep. Snapte dan niemand dat ik helemaal alleen zat en wel wat aandacht kon gebruiken?

Ondertussen was ik er (door gesprekken met vriendinnen aan de telefoon) ook wel achter gekomen dat iedereen met zijn eigen ellende en gedoe rondloopt. Dat iedereen zijn eigen verdriet of aandachtspunten heeft èn dat ik ook niet altijd ruimte voor de ander maak, omdat ik met mezelf bezig ben. En dat vind ik dus echt een vreemd fenomeen. Want hoe komt het dat ik zo op ga in mijn eigen leven, waardoor ik niet altijd ruimte kan maken voor de ander? Is het dan zo dat wat ik geef (of dus eigenlijk niet geef), ook (niet) terug krijg?

In ‘Het hart van alle dingen’ van Elizabeth Gilbert las ik een passage waar de hoofdpersoon volledig in haar verdriet opgaat en de wereld om zich heen vergeet. Tot iemand haar confronteert met het feit dat iedereen in de wereld zijn eigen verdriet heeft en ook doorgaat. Dat ze zichzelf moet herpakken en weer onderdeel van de wereld moet worden.

Het bevestigde wat ik zelf had bedacht. Iedereen is met zichzelf bezig èn heeft behoefte aan mensen om zich heen. Aan alles zit twee kanten, zonder het een kan het ander niet bestaan. Ik denk overigens dat je nooit echt alleen bent, maar dat je soms om hulp of aandacht moet vragen. Als jij een ander niet vertelt wat je nodig hebt, weet de ander niet waar je doorheen gaat. Het is het nadeel van hoe we zijn gaan leven. Allemaal voor onszelf, want dat zou het ultieme goed moeten zijn. Maar dat is natuurlijk niet zo. We zullen altijd kuddedieren blijven en op zoek blijven naar de verbinding met onszelf èn de ander.

Net nadat ik het eerste deel van dit blog had geschreven las ik de laatste pagina’s in het boek van Gilbert en daar stond iets wat ik zelf ook al dacht, maar eigenlijk niet durfde te delen. Op een spiritueel niveau ben je nooit alleen en altijd omringt door wezens die je niet kunt zien. Wezens die je steunen en opvangen. Dat is soms moeilijk te geloven (ook voor mij), maar ik kan me er tegenwoordig mee verbinden. In momenten dat het me te veel wordt, vraag ik die wezens om hulp. En dat helpt.

Tegelijk voel ik ook hoe fijn het is af en toe gewoon een mens van vlees en bloed te zien. En dus kwam er een idee bij me op. Mocht je je nu af en toe alleen voelen, breng dan de komende maanden eens wat vaker samen de avond door. Als je dat dan de ene keer bij jou en de andere keer bij de ander doet, kun jij regelmatig een avond de kachel en het gasfornuis uitlaten en bespaar je op je gasrekening (en de ander natuurlijk ook). Sla je weer twee vliegen in een klap 😉

Ik wens je een heerlijk weekend, in verbinding met jezelf of met de ander.

Met liefde, Irene