Jaarlijks twee keer op vakantie of een leven waarvan je geen vakantie hoeft te nemen?

Het is woensdagavond, 10 april 2019. Ik zit met een groep ondernemende vrouwen aan tafel, in Italië, Toscane, Borgo di Gello, een klein gehucht op een berg waar je niet zo makkelijk op en af komt. De hele week praten we over wie we zijn en wat we willen overbrengen naar de buitenwereld. Wat is ons diepste verlangen dat we willen delen met de wereld. Mijn verhaal gaat over leven in eenvoud, omdat ik geloof dat dit nodig is als we de aarde minder schade willen toebrengen. Maar ook omdat ik geloof dat het leven fijner is als je het eenvoudiger maakt. Dat je dan meer in verbinding kunt zijn met wie je echt bent.

Tijdens het eten hebben we het over vakantie vieren. Ik klaag over het gedoe van op vakantie gaan, wat je allemaal moet regelen voor je weg bent. Een vlieg- of treinticket, een auto of camper, een hotel, airbnb, een land. Er zijn zoveel keuzes dat ik vaak dichtklap als ik echt moet boeken. Ik zie verbaasde blikken om me heen. “Je hoeft toch alleen maar in de auto te stappen, een tent achterin te gooien, en te gaan? Dan zie je wel waar je uit komt, dat is toch het fijne van kamperen?” zegt Cisca, die tegenover me zit. Het is natuurlijk een logische gedachte en zou heel erg passen bij een eenvoudig leven, maar ik houd niet van kamperen. De paar ervaringen die ik tot nu toe met kamperen heb, waren zo ellendig dat ik het niet meer wil proberen. Een camper, een boot, een stacaravan, dat gaat prima, maar op de bonnefooi met de tent achterin, dat zie ik mezelf niet doen. Bij kamperen denk ik aan harde ondergronden, weinig bewegingsruimte in je tent, regen, met een toiletrol onder je arm naar een wc-ruimte lopen om vervolgens in zo’n hokje dat boven en onder open is je behoefte te doen. Ik denk aan vieze douchehokjes vol haren van anderen en geen privacy. Je ziet, ik zit vol oordelen, ik heb het nog nooit gedaan 😉 Die vieze douches hebben me namelijk nooit geïnteresseerd als ik met de boot op vakantie ging.

Leven in eenvoud met comfort

Deze week op de berg in Italië besef ik dat ik echt geloof in eenvoud. Het hoeft voor mij allemaal niet te moeilijk. Ik geniet van de eenvoudige, smaakvolle Italiaanse gerechten en van de enorme berg frisse lucht die ik elke dag inadem. Ik vind het heerlijk dat er even niets anders hoeft dan schrijven, wandelen en eten. Maar ik houd niet van ontberingen, ik houd van een lichte mate van comfort èn van warmte. Dus kamperen staat niet boven aan mijn verlanglijstje, omdat ik het idee heb dat ik dat dan allemaal niet heb.

Door de reacties van de dames vraag ik me af of ik nu niet oprecht in mijn verhaal ben. Ik houd van de natuur, ik vind het heerlijk buiten te zijn, te wandelen, in de tuin te werken of ‘buiten te spelen’, ik ken geen groter geluk dan de dagen dat ik buiten ben en meer bomen, water en groen om me heen zie dan huizen. Toch kampeer ik niet. En het raakt me dat de reacties van de dames zo hard zijn, dat ze het raar vinden dat ik niet kampeer en wel van eenvoud houd.

Ben ik niet duidelijk geweest?

’s Avonds in bed vraag ik me af of ik mijn verhaal niet helder genoeg heb gemaakt. Of ik niet duidelijk genoeg heb verteld wat eenvoud voor mij betekent. Eenvoud gaat voor mij over minder willen, over oké zijn met wat je hebt en er niets aan toe willen voegen. Het gaat voor mij over dingen doen waar je blij van wordt, over minder dingen die moeten en meer dingen waar je hart van gaat zingen. Het gaat over spullen delen, over kleiner wonen om kosten te besparen. Het gaat voor mij over weten dat je genoeg hebt aan de inhoud van je kleine koffer en daar tevreden mee bent. En eigenlijk gaat het over helemaal niet op vakantie gaan, maar een leven creëren waar je niet van weg hoeft. 

Iedereen reageert vanuit zijn eigen kader

De volgende ochtend vertel ik hoe ik baalde dat ik het idee heb niet helder genoeg te hebben uitgelegd wat ik bedoel. Het doet me echt pijn dat er een beeld is gecreëerd wat ik niet waar heb gemaakt, alleen maar omdat ik niet kampeer.

Als ik dat vertel, krijg ik hartverwarmende reacties. Alleen in mijn kamer had ik natuurlijk al bedacht dat ik het kamperen weer een kans zou kunnen geven, dat ik me er dit jaar wel overheen zou zetten en inderdaad die tent achterin een auto kan gooien en op de bonnefooi richting de zon kan rijden. Stuk voor stuk geven de dames aan dat dit helemaal niet hoeft en dat het ook aan hen ligt dat ze zo reageerden. Voor hen was het een logische stap dat je als je ‘van de eenvoud bent’ ook van kamperen houdt. Omdat zij allemaal wél van kamperen houden. En het dus logisch is dat ik dat ook doe. We hebben het over hoe mensen gekleurd zijn in hun reacties, hoe we alles benaderen vanuit onze eigen ‘beperkte’ blik en dat dit vaak tot dit soort situaties leidt. “En,” zegt Inge, “met jouw boodschap raak je ons ook. Wij weten dat we dingen doen die eigenlijk niet meer kunnen en toch doen we ze. Bij stappen die we nu zetten, zullen we ons nu vaker afvragen: ‘wat zou Irene doen?’ en dat is oké, want met deze boodschap ga je mensen raken in een stuk waar ze misschien (nog) niet naar willen kijken.”

Uitspreken wat je raakt

Het doet me goed dat ik mijn boosheid heb kunnen delen en dat we er over konden praten. Natuurlijk voelde ik me geraakt in mijn stuk, over niet gezien en gehoord worden, terwijl ik denk zo helder te communiceren. Ik leer voor de zoveelste keer dat iedereen reageert vanuit zijn eigen ideeën en door in gesprek te gaan, ontdek ik waar mijn boosheid vandaan komt en krijg ik mijn boodschap helder.

Dank, lieve Cisca, Paulien, Inge, Claudine en Mieke voor alle spiegels, discussies en antwoorden. Deze week op de berg is mijn blik op wat ik wil vertellen helder geworden en het heeft me de kracht gegeven door te gaan en het in een groter geheel te plaatsen dan ik ooit had gedurfd. 

To be continued