Dit kwam hard binnen en ik had het niet in de gaten…

Als ik weer eens iets over mezelf ontdek, dan vraag ik me wel eens af, hoe vaak moet dit nog voorbij komen, want ondertussen ben ik dit gedrag best wel zat… Kennelijk kost het zoveel tijd om een mechanisme bij jezelf te herkennen, moet je echt zo vaak tegen iets aanlopen dat je er duizelig van wordt. Zo ontdekte ik deze week een paar oude mechanismes bij mezelf die ik liever niet aan het daglicht wil laten zien. Maar wetende dat het nu tijd is de waarheid te spreken, komt hier in ieder geval een tipje van de sluier.

Afgelopen weken hield ik de schijn op, vooral naar mezelf, dat het echt wel goed met me ging. Dat ik helemaal niet zoveel last had van wat er rond het hele corona-virus gebeurde, dat het allemaal wel aan me voorbij ging. Ik kon het wel handelen in mijn eentje (ik zal je de gedachten die daarachter zaten besparen, die zijn echt te erg om te delen ;-).

Alleen dat was helemaal niet zo. Maar het is zo’n oud mechanisme om de schone schijn op te houden en om het lekker alleen te doen. Om niet te delen dat ik het eigenlijk niet weet. Het komt de laatste weken steeds weer bij me terug, maar ik merk dat ik door allerlei lagen heen moet om het echt te begrijpen. Dus terwijl ik deed of het allemaal wel ging, voelde ik van alles en vooral angst. En voelde ik me ondertussen heel eenzaam. Had ik het gevoel dat niemand me zag staan en niemand doorhad waar ik doorheen ging.

Keuzes maken geeft verlichting

Wat het grootste was dat speelde was dat het tijd werd mijn boek naar de drukker te sturen. En dat leverde enorm veel spanning op, niet wetende hoe mensen reageren nu het leven voor ons allemaal een nieuwe fase is in gegaan. De spanning had ook te maken met de investering die bij deze actie hoort en het feit dat ik nog niet alle inkomsten binnen heb om die factuur te betalen. En daar kwam ook een vorm van zelfafwijzing naar boven. Want een half jaar geleden riep ik heel stoer dat ik die financiering zo binnen zou halen, dat ik dat wel even zou doen met een crowdfundingcampagne. De werkelijkheid is alleen, ik heb het niet gered. En dat voelt als enorm falen en tegelijkertijd kan ik ook zien wat het me allemaal wél heeft opgeleverd.

De realiteit had kunnen zijn dat ik het boek had besteld net voor de ‘lock down’, dan had ik niet hoeven kiezen en had ik de stress gehad die ik ook nu voelde, alleen was die gemaakt vanuit de energie, ik moet doorgaan, want ik heb het allemaal gepland. Nu had ik ineens een keuze en daarmee kwam er van alles los. Eerst wilde ik gewoon op de oude voet doorgaan, alles doorzetten, niet nadenken, de stoere vrouw zijn die wel lekker door beukt. Maar die vrouw wil ik niet meer zijn, ik wil leven vanuit verzachting en liefde, niet uit kostte wat kost doorzetten om een deadline te behalen. Daarvoor moest ik mezelf wel heel diep in de ogen kijken en eerlijk zijn. Dus toen ik uitriep, dat ik helemaal geen zin meer had om dat ‘stomme boek’ uit te geven, besloot ik dat het tijd was voor een keuze.

Ik weet het ook allemaal niet

Het is ok, dat ik het allemaal niet weet. En het is al helemaal oké, dat ik besluit om in deze tijd iets uit te stellen. Want hoe goed het boek ook is en hoe passend ook bij deze tijd, ik weet niet wat mensen gaan doen. Dat heb ik dus te ontdekken. En dat is dus wat ik nu ga doen. Ik ga eerst kijken of mensen inderdaad nog steeds mijn boek willen kopen en dan laat ik het drukken.

Zoals Yolanda van Zuilen zo mooi noemde in de podcast die ik laatst met haar opnam, zie een uitdaging niet als een probleem, maar als een avontuur. En ik ga nu dus op avontuur. Ik ga mezelf openstellen voor iets wat ik niet ken en ik ga me meer verbinden met mezelf en daardoor met de mensen om me heen. En dat maakt het hele proces meteen een stuk leuker! Ik kijk er nu dan ook met veel enthousiasme naar uit om het promotieproces rond mijn boek te starten!

Verder nam ik deze week nog een persoonlijke podcast op over hoe je omgaat met situaties waar je controle over wilt, maar die niet krijgt.