Heb jij het ook zo verdiend?

Waar ik mezelf de laatste tijd weer eens op betrap is dat ik mezelf dingen ‘gun’ als het even niet zo goed met me gaat. Als ik moe ben, hard heb gewerkt, mezelf ‘zielig’ vind of welke emotie er ook maar speelt. Dan vind ik dat ik iets heb verdiend. Dat uit zich bij mij vaak in eten dat ik niet echt noodzakelijkerwijs hoef te eten. Dat kan variëren van dat kopje koffie waar ik het vorige week al over had, tot (zeker in deze heerlijke lange zomer) een Italiaans schepijsje. Nu kun je zeggen dat daar nu niet zoveel schadelijks in zit en dat is misschien ook niet zo, maar ik wil het vandaag hebben over dat wat er volgens mij onder zit.

Op zoek naar gemak en comfort

Het valt me namelijk op dat veel mensen die redenering hebben. En soms zelfs zo hardnekkig dat je het helemaal niet in de gaten hebt. Het is een diep ingesleten patroon dat maar moeilijk los te laten is. Ik vind het ook wel logisch, want als er in je leven veel van je vraagt wordt, wil je gemak en comfort. En omdat het allemaal beschikbaar is, is het gemakkelijk het jezelf te geven. Dat kan variëren van eten tot het kopen van een nieuwe tas of een gadget of een vliegreis voor twee dagen naar Rome.

De oorzaak van het probleem

Ik geloof dat daar een groot deel van het ‘probleem’ zit waar we met z’n allen in vast zitten. Doordat je moet werken om te kunnen leven, ga je buiten je werk om op zoek naar gemak en fijne dingen (zeker als je een baan hebt die eigenlijk gewoon teveel van je vraagt, maar die je voornamelijk doet omdat je toch je rekeningen moet betalen). Als we dit willen doorbreken, moeten we massaal uit het systeem stappen. En het besluit nemen niet meer mee te doen aan de ratrace en je leven helemaal op je eigen condities invullen.

Kun je zonder het systeem?

Dat is natuurlijk niet eenvoudig. Omdat je misschien (net als ik) denkt dat je niet zonder dat systeem kunt. Want het systeem betekent in mijn ogen: inkomen, een dak boven je hoofd, je zorg geregeld, een paspoort, kans op toeslagen en andere hulpbronnen. Maar wat ik zie bij mensen die uit het systeem stappen en een leven creëren waarin ze doen waar ze zin in hebben, is dat ze veel rustiger leven en veel minder nodig hebben. Daardoor is hun voetafdruk vele malen kleiner en hebben ze meer aandacht voor de wereld om hen heen. Ze leven meer in harmonie met de natuur. Wat weer allerlei voordelen heeft voor hun eigen gezondheid en voor de gezondheid van de bodem waar ze op leven.

Ooit leek het systeem slim

Het systeem waarin we vast zitten hebben we ooit gecreëerd, omdat het handiger leek dingen te organiseren. Daarom hebben we een overheid die beslissingen voor ons neemt. En soms lijkt het wel dat we liever naar een buitenstaander luisteren dan ons eigen gezonde verstand gebruiken. Het is een van de redenen waarom we altijd maar uitstellen zelf iets te veranderen, omdat we vinden dat een ander het beter op kan lossen. We willen zelf geen verantwoordelijkheid nemen. Zo kun je bijvoorbeeld zeggen, de overheid is verantwoordelijk voor het aantal vliegreizen dat we kunnen maken of voor het aanbod in de winkels. Zij moeten ervoor zorgen dat dit veranderd.

Je kunt het zelf veranderen

Maar wat als er straks niemand meer in het vliegtuig stapt, omdat we zelf besluiten dat het niet oké meer is? Of misschien wel omdat we het niet meer nodig hebben. Wat als je niet van vakantie naar vakantie hoeft te leven, maar dat je leven altijd vakantie is? Hoe zou dat er dan uitzien? Zou je dan ook naar dat all inclusive resort gaan? Of een snelle stedentrip met het vliegtuig maken naar Rome? Of zou je dan misschien kunnen slow travellen en de trein nemen en gewoon langere tijd verblijven op een plek?

Wat als je zou stoppen met werken en begint met leven, hoe zou je leven er dan uit zien?